ارزیابی نقشه‌های جغرافیایی و دریایی معتبر بین‌المللی درباره‌ سه جزیره‌ ایرانی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی

در اهمیت موضوع تعلق سه جزیره‌ی ایرانی در خلیج فارس به ایران می‌توان گفت، جزایر خلیج‌ فارس و سرزمین عمان از دوران کهن تا زمان نادرشاه و کریمخان زند تحت حاکمیت و سلطه‌ی بلامنازع دولت ایران بوده ‌است. پس از این دوران با توجه به رقابت قدرت‌های استعماری و تلاش مستمر انگلیس برای نادیده گرفتن حقوق ایران در خلیج فارس و اشغال 67 ساله‌ی جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی توسط انگلیس و سپس اعاده‌ی حاکمیت دائمی آن‌ها به کشورمان، این جزایر همواره در چارچوب قلمرو سرزمینی ایران بوده‌اند و ادعای امارات، این کشور کوچک حاشیه‌ی جنوبی خلیج فارس در قبال آن‌ها نیز تاکنون ره به جایی نبرده است. علاوه بر آن نقشه‌های مستند و معتبر جغرافیایی این حقیقت را تأیید می‌کنند که جزایر تنب و ابوموسی همواره به ایران تعلق داشتند. «نقشه‌های دریایی» تهیه شده در قرن 18 که بیش‌تر برای راهنمایی دریانوردان و کشتی‌های بین قاره‌ای بود و در آن‌ها کمتر به جنبه‌های سیاسی و اجتماعی امر توجه می‌شد؛ همچنین جزایر خلیج فارس به دو بخش ایرانی و عربی تقسیم می‌شد که همواره سه جزیره‌ی ایرانی ابوموسی، تنب کوچک و تنب بزرگ در قسمت ایران قرار داشت. این نقشه‌های جغرافیایی و دریایی به لحاظ قدمت، اصالت و همچنین اعتبار در عرصه‌ی امروز روابط بین‌الملل نیز مورد عنایت و استناد قرار می‌گیرند. در این پژوهش سعی بر آن است تا ضمن اشاره به کارکرد نقشه‌های جغرافیایی و دریایی بین‌المللی، به‌طور ویژه جایگاه نقشه راهبردی 1886 وزارت جنگ انگلیس درباره ایران و جزایر سه‌گانه‌ی ایرانی در خلیج فارس بیان گردد. سؤال اساسی پژوهش در این است که آیا دلیل و شاهدی در نقشه‌ی ‌جغرافیایی و دریایی معتبر بین‌المللی بر اثبات حقوق سرزمینی ایران در سه جزیره‌ی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی وجود دارد؟ در این حال روش و یافته‌های تحقیق در پژوهش مذکور توصیفی-تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات پیمایشی از اسناد و نقشه‌های معتبر و دست اول است.